Orientacja przestrzenna to zdolność poznawcza umożliwiająca bycie świadomym swoich relacji z otoczeniem oraz z samym sobą. Jest to również umiejętność określania lewej i prawej strony w schemacie własnego ciała i w przestrzeni. Na orientację przestrzenną składa się także umiejętność określania stosunków między przedmiotami i orientowania się w schemacie ciała osoby, która znajduje się naprzeciwko. Już od narodzin dziecko uczy się postrzegania otaczającej go przestrzeni. Zaczyna od świadomości własnego ciała. Następnie dziecko zauważa, że przedmioty mogą znajdować się przed nim, za nim, obok itd. Kolejnym etapem jest rozwijanie się umiejętności widzenia świata oczami innej osoby, co wymaga dużego wysiłku intelektualnego, ponieważ jest związane z rozumieniem pojęcia przesunięcia i obrotu.